- ÞÝR
- f., gen. þýjar, dat. þýju, acc. þý; pl. þýjar; the r is a fem. inflexion, as in kýr, sýr; the root is þý, qs. þivi; see þý; [Goth. þjus and þiwi; cp. A. S. þeowian = to serve; Icel. þjó-na, qs. þjov-na, þjónn; as also Germ. dienen]:—a bondwoman; þræll ok þýr, Rm.; þræl eða þý (allit.), man-servant and maid-servant, Fms. iv. 204; þýjar barn, þýjar sonr, a bairn, son of a bondwoman, Fas. i. 495, iii. 434; meðan þú á kvernum kysstir þýjar, Hkv. 1. 35; hvöss eru augu í Hagals þýju (dat.), 2. 2; þræla þrjá tigu, þýjar (acc. pl.) sjau góðar, Am. 93; þýjar ok salkonur, Skv. 3. 45; en um Svanhildi sátu þýjar (nom. pl.), waited on her, Gh. 15; meldr Fróða þýja (gen. pl.), Edda (in a verse).
An Icelandic-English dictionary. Richard Cleasby and Gudbrand Vigfusson. 1874.